Στο παράδειγμα του ασφαλιστικού, το οποίο μετά την «κλοπή» των αποθεματικών των ταμείων έχει μετατραπεί σε μία χρηματοπιστωτική πυραμίδα, αφού οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις παλαιότερες κρατήσεις των συνταξιούχων, αλλά από αυτούς που εργάζονται σήμερα (όλα όσα συζητούνται περί «μαθηματικών τύπων» είναι απλά ανοησίες), οι νέες προτάσεις επικεντρώνονται στην πώληση των παγίων περιουσιακών τους στοιχείων – για να μην υπάρξουν καινούργιες μειώσεις, παρά το ότι οι τιμές των ακινήτων ευρίσκονται σήμερα στο ναδίρ.
Σε κάθε περίπτωση, αφενός μεν οι νέοι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν τους ηλικιωμένους με τις κρατήσεις τους, αφετέρου θα μηδενισθούν εντελώς οι δικές τους συνταξιοδοτικές ρεζέρβες – οπότε οι προοπτικές να πάρουν οι ίδιοι συντάξεις στο μέλλον, θα είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το κοινωνικό κράτος γενικότερα, το οποίο σε λίγα χρόνια θα αποτελεί παρελθόν – αφού η Υγεία θα ιδιωτικοποιηθεί, η Παιδεία επίσης, ενώ οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες θα πάψουν να υπάρχουν, λόγω της αδυναμίας χρηματοδότησης τους.
Η μεγαλύτερη επιβάρυνση όμως των νέων θα προέλθει από το δημόσιο χρέος, το οποίο σχεδιάζεται να επιμηκυνθεί, με μία περίοδο χάριτος – να μεταφερθεί δηλαδή στις επόμενες γενιές αυξημένο, αντί να επιδιωχθεί η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του, με εναλλακτική λύση τη
χρεοκοπία.
Τη ίδια στιγμή οργιάζει η παραπληροφόρηση, με τα διατεταγμένα «κυβερνητικά» ΜΜΕ να ισχυρίζονται επαίσχυντα ότι, η επιμήκυνση με χαμηλά επιτόκια είναι συνώνυμη με τη
διαγραφή – όταν όλοι γνωρίζουν πως σε μία χώρα που είναι βυθισμένη στον αποπληθωρισμό, ακόμη και τα μηδενικά ονομαστικά επιτόκια αυξάνουν τους τόκους(πραγματικό επιτόκιο = ονομαστικό + αποπληθωρισμός).
Περαιτέρω η νέα κυβέρνηση έκανε ένα ακόμη μεγάλο έγκλημα εις βάρος των νέων, συνεχίζοντας την παράδοση των προκατόχων της: συμφώνησε για πρώτη φορά να δώσει εμπράγματες εγγυήσεις στους δανειστές της χώρας, υποθηκεύοντας περιουσιακά στοιχεία ύψους 50 δις €, έναντι του νέου δανείου των 86 δις €. Η πραγματική αξία τους είναι βέβαια πολύ υψηλότερη, αφού έχουν εκτιμηθεί το 2010 από το ΔΝΤ στα 300 δις € – χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα ενεργειακά μας αποθέματα (
πηγή).
Συμπερασματικά λοιπόν έχουν καταδικαστεί οι νέοι σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές – σε Πολίτες τρίτης κατηγορίας που όσοι δεν μεταναστεύσουν θα κατοικούν σε ένα κράτος-αποικία, χωρίς την εθνική του κυριαρχία, υπόδουλο στους δανειστές του. Αντί δηλαδή να αναλάβει η σημερινή γενιά τις ευθύνες της, όσο επώδυνες και αν είναι, βιώνοντας τον εφιάλτη της χρεοκοπίας, επέλεξε να τις μεταφέρει στις επόμενες γενιές – χωρίς να ντρέπεται καθόλου για τις πράξεις της, καθώς επίσης εφευρίσκοντας μία σειρά έωλες δικαιολογίες, για να συγκαλυφθεί το έγκλημα.
Εν τούτοις, αυτό που μας προκαλεί εντύπωση δεν είναι τόσο τα παραπάνω, όσο η μη αντίδραση των νέων, ειδικά των φοιτητών – οι οποίοι ανέκαθεν ήταν πρωτοπόροι, όταν κινδύνευε η πατρίδα και η ελευθερία τους, όπως στην εποχή της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς πως είτε δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει, είτε έχουν διαβρωθεί από τις συνθήκες που επικρατούσαν μέχρι πρόσφατα στη χώρα μας – αφού είναι αδύνατον να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα το έγκλημα που συντελείται εις βάρος τους.
Προφανώς η είσοδος των κομμάτων στα Πανεπιστήμια διέφθειρε εντελώς τις φοιτητικές οργανώσεις – όπως συνέβη επίσης με τα συνδικαλιστικά κινήματα, μέσω της διαφθοράς των ηγετικών τους στελεχών, ο μοναδικός στόχος των οποίων, εκτός από το χρηματισμό, ήταν η διεκδίκηση μίας βουλευτικής, πολύ καλά πληρωμένης «θέσης εργασίας».
Το χάσμα των γενεών
Συνεχίζοντας, τέτοιου είδους προβλήματα δεν διαπιστώνονται μόνο στη Ελλάδα αλλά, επίσης, στην υπόλοιπη Ευρώπη – όπου το κοινωνικό χάσμα διευρύνεται μεταξύ των εισοδηματικών τάξεων, με τη
μεσαία αστική να καταρρέει, καθώς επίσης μεταξύ των πλουσίων χωρών του Βορά με αυτές του Νότου, στις οποίες κλιμακώνεται σταθερά η κοινωνική αδικία (γράφημα).
.
