Αυτή την Ελλάδα δεν την αλλάζω με τίποτα...

 Νομικά Ανάλατα 

 τη δημοσίευση τηςLiana Denezaki.

Σήμερα το μεσημέρι, στην Πλατεία Βικτωρίας, σταμάτησε ένα αυτοκίνητο ακριβώς έξω από την είσοδο μιας πολυκατοικίας. Από μέσα βγήκε μια ηλικιωμένη κυρία με μπαστούνι. Ο οδηγός άνοιξε το πορτ παγκάζ και μία γυναίκα (προφανώς κόρη της) τη βοήθησε να βγάλει κάποιες σακούλες. Υπέθεσα πως η κυρία είναι κάτοικος της περιοχής και επέστρεφε από την κυριακάτικη βόλτα με τα παιδιά της. Η σκέψη μού φάνηκε πολλή γλυκιά. Όμως, η αλήθεια ήταν καλύτερη...

Οι τσάντες αυτές ήταν γεμάτες με σάντουιτς, το καθένα προσεκτικά τυλιγμένο με αλουμινόχαρτο, κέικ με χαρτοπετσετούλες σε διάφανα σακουλάκια, σταφιδόψωμα, βραστά αυγά, μπουκαλάκια με νερό. 

Η ηλικιωμένη κυρία τα παρέδωσε στους εθελοντές που μαγείρευαν εκείνη την ώρα για τους πρόσφυγες κι έφυγε αθόρυβα. Η κόρη της γύρισε απλά και μας είπε: «Είναι 92 χρονών. Εκείνη μας ζήτησε να έρθουμε». Αυτή την Ελλάδα δεν την αλλάζω με τίποτα...

Φωτογραφίες: Οδυσσέας Γαλανάκης

Κυκλοφόρησε το 8ο τεύχος του περιοδικού μας "ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ"

Εθνικό Ιστορικό Μουσείο - National Historical Museum

Κυκλοφόρησε το 8ο τεύχος του περιοδικού μας ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Στις εννέα μονογραφίες που δημοσιεύονται, παρουσιάζονται με μια ιδιαίτερη οπτική:

α) οι καθημερινές σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών, την εποχή της Τουρκοκρατίας.

β) ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός στο α΄τέταρτο του 19ου αιώνα, μέσα από την παρουσίαση του αρχιτέκτονα και καλλιτέχνη Γεράσιμου Πιτζαμάνου,

γ) η ιστορία της μεταφοράς στην Ελλάδα κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1821, δύο τυπογραφικών πιεστηρίων.

δ) Με αφορμή ένα επτανησιακό έντυπο των μέσων του 19ου αιώνα, αντλούνται πληροφορίες για την οργάνωση της αργυροχρυσοχοΐας και της αδαμαντοδετικής τέχνης, που σκιαγραφούν μια όψη της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης των Επτανήσων την περίοδο αυτή.

ε) Τις στεγαστικές περιπέτειες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πριν εγκατασταθεί στο κτήριο της Παλαιάς Βουλής (νυν Εθνικό Ιστορικό Μουσείο), περιγράφει η ιστορία της περίφημης «Παράγκας».

στ) Την ίδια εποχή, η λαϊκή εικονογραφία εμπνέεται από κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα,επηρεάζοντας το ευρύτερο κοινό. Παράδειγμα: Η Υποδοχή της Τιμίας Ζώνης στην Κωνσταντινούπολη το 1871, όπως αποδίδεται σε χαρακτικό του Αδάμ, λαϊκού καλλιτέχνη της εποχής.

ζ) Τους φωτισμένους διανοούμενους του τέλους του 19ου αιώνα, των οποίων η εθνωφελής δράση έθεσε τα θεμέλια της πνευματικής προόδου του τόπου μας, προβάλλει η μονογραφία για τον Αντώνιο Μηλιαράκη, ιδρυτικό και δραστηριότατο μέλος της Ι.Ε.Ε.Ε., μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.

η) Το αποθησαυρισμένο ιστορικό υλικό της Εταιρείας, ως ζων οργανισμός, δίνει πνοή σε δράσεις φορέων που έχουν ως αντικείμενο τη νεότερη ιστορία μας σε ποικίλες εκφάνσεις της, όπως η Τέχνη. Παράδειγμα: η συμβολή των γλυπτών και των ζωγραφικών έργων που φυλάσσονται στην Ι.Ε.Ε.Ε .Αποτέλεσαν τη βάση για την απόδοση πολλών προτομών και αγαλμάτων, τα οποία εχουν τιμητική θέση από τα μέσα του 20ου αιώνα στο Πεδίον του Άρεως, στην Αθήνα.

θ) Το τεύχος κλείνει η μονογραφία που περιγράφει και αναδεικνύει, σε τέταρτη συνέχεια (οι προηγούμενες στα τεύχη των ετών 2010, 2011, 2015), την ιστορία της Εταιρείας – εδώ από το 1927 έως το 1947 – πολυκύμαντη και ανθεκτική στον χρόνο αλλά και στις προκλήσεις των δυο αυτών δεκαετιών.

Δεκαπέντε χρόνια χωρίς τον Γιάννη Ξενάκη

 ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ 

Διωκόμενος στον τόπο του ένδοξος στα ξένα

xenakis1a.jpg

 EUROKINISSI

Του Δημήτρη  Γκιώνη*

«Ο Ελληνας προκόβει μακριά από τον τόπο του», αποφαίνεται ο Βασίλης Βασιλικός στο κεφάλαιο που αφιερώνει στον Γιάννη (Ιάνη για τους Γάλλους) Ξενάκη στο βιβλίο του «290 πρόσωπα».

Και κάπως έτσι συμβαίνει, αν αναλογιστούμε τις περιπτώσεις δικών μας διανοουμένων (γιατί είναι και οι επιστήμονες και οι επιχειρηματίες) που διέπρεψαν στη Γαλλία – για να αρκεστώ στη φιλόξενη αυτή, για πολλούς συμπατριώτες μας χώρα, ιδιαίτερα στα χρόνια της Κατοχής, στον Εμφύλιο, στη χούντα.

Και να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν ξέμεναν στα ημέτερα εδάφη, καθώς οι περισσότεροι ήταν διωκόμενοι για τις ιδέες τους. Ενδεικτικά, πλην του Ξενάκη: Σβορώνος, Καστοριάδης, Κουλεντιανός, Αξελός, Πουλαντζάς, Γλύκατζη-Αρβελέρ, Καζαντζάκης, Γαβράς…

Η ιστορία του Ξενάκη ξεκινάει από την Κατοχή. Και ιδού πώς την περιγράφει ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος σε συνέντευξη πριν από 15 χρόνια (στη Φωτεινή Μπάρκα για την «Ελευθεροτυπία» - 5 Φεβρουαρίου 2001), μια μέρα μετά την αναγγελία του θανάτου του Γιάννη Ξενάκη στο Παρίσι, σε ηλικία 79 ετών:

Στα Δεκεμβριανά

«Τέσσερις του Δεκέμβρη του ’44. Η πρώτη και οδυνηρή μέρα αυτού που ακολούθησε και ονομάστηκε Κόκκινος Δεκέμβρης. Ενα από τα μεγαλύτερα λάθη της Αριστεράς. Είμαστε κάμποσοι ένοπλοι σπουδαστές του Πολυτεχνείου, μεταξύ των οποίων εγώ και ο Γιάννης Ξενάκης, λίγο μεγαλύτερός μου, και γίναμε μάρτυρες της σύγκρουσης που έμελλε να σωριάσει εκατοντάδες νεκρούς και την πρώτη σημαντική ήττα της Αριστεράς στη νεότερη Ελλάδα. Ενα βαρύ βρετανικό άρμα φτάνει μουγκρίζοντας στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Ακούστηκαν κάτι φωνές στ’ αγγλικά. Μου φάνηκε πως μας προειδοποιούσαν ότι κάτι άλλαξε, κάτι τερατώδες, καθώς λίγες ώρες πριν Ελληνες και Βρετανοί γιόρταζαν αδελφωμένοι στους δρόμους την απελευθέρωση.

»Η εντολή από το αρχηγείο του ΕΛΑΣ, σ’ εμάς τους ένοπλους σπουδαστές του «Λόχου Λόρδος Μπάιρον», ήταν να κρατηθούν τα κτίρια του Πολυτεχνείου σε αυστηρή περιφρούρηση, καθώς περιμέναμε μια πιθανή επίθεση από τα Τάγματα Ασφαλείας, που διατηρούσαν ακόμα ένοπλους πυρήνες.

»Ξαφνικά το τανκ, βαρύ και αδυσώπητο, κάνει μπροστά και γκρεμίζει τη μεγάλη σιδερένια πύλη. Προχωράει μερικά μέτρα, στέκεται, ανάβει εκτυφλωτικούς προβολείς και τα σκοτεινά και βουβά κτίρια του Πολυτεχνείου αστράφτουν από το φως που αντανακλούσε στα άσπρα μάρμαρα. Δευτερόλεπτα αργότερα η πρώτη και μοναδική έκρηξη. Ηταν το διαβολικό μηχάνημα με τις έξι κάννες που εκτόξευσε ρουκέτες με έναν εκκωφαντικό θόρυβο και ανάλογη καταστροφή, σε μια βεντάλια από δύναμη πυρός άγνωστη ως τότε σ’ εμάς. Δέντρα, πέτρες και κορμιά γέμισαν σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τον χώρο. Εκεί, σ’ αυτή την μπαταριά ο Ξενάκης έχασε το μισό του πρόσωπο, το ένα του μάτι και –λέω τώρα– την πίστη του στον απελπισμένο αγώνα, που έμελλε να συντρίψει τη μισή Ελλάδα και να γεμίσει ενοχές την άλλη μισή».

Στα ξένα

Να λοιπόν που δεν ήταν η πρώτη φορά, τον Νοέμβριο του 1973, που ένα τανκ γκρέμιζε την πύλη του Πολυτεχνείου και χτυπούσε φοιτητές. Οσον αφορά τον Ξενάκη, δεν φτάνει που έχασε το μισό του πρόσωπο και το μάτι, ακολούθησε ο διωγμός. Οπότε το 1947 φεύγει κρυφά για το εξωτερικό – αρχικά στην Ιταλία και στη συνέχεια στη Γαλλία. Το ημέτερο στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο ως ανυπότακτο και του αφαιρεί την ιθαγένεια. Στη Γαλλία ολοκληρώνει τις σπουδές του, αποκτά τη γαλλική υπηκοότητα και παντρεύεται τη συγγραφέα Φρανσουάζ Ξενάκη. Στην Ελλάδα θα ξανάρθει -ένδοξος πλέον- μετά την πτώση της χούντας.

Αρχιτέκτονας, μαθηματικός, στοχαστής, δουλεύοντας με δημιουργούς όπως ο διάσημος αρχιτέκτονας Λε Κορμπιζιέ, αναγνωρίστηκε -και πολυβραβεύτηκε- διεθνώς ως ένας από τους πρωτοπόρους, τόσο στην ηλεκτρονική μουσική όσο και σε αρχιτεκτονικές κατασκευές. Η πιο εντυπωσιακή δημιουργία του στην Ελλάδα ήταν η παρουσίαση, τον Σεπτέμβριο του 1978, του οπτικοακουστικού έργου του «Πολύτοπο», στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών, παρουσία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εργα του παίζονται ανά τον κόσμο, ενώ κυκλοφορούν και σε δίσκους.

Οσο για τη σχέση του με την Αριστερά, έχει πει σε συνέντευξή του (στον Χρήστο Τσανάκα – «Βήμα της Κυριακής», 5 Σεπτεμβρίου 1999): «[…] Ιδέες προδόθηκαν, οι άνθρωποι προδόθηκαν… Οι καιροί αλλάζουν. Κι εμείς αλλάζουμε. Είναι φυσικό. Ολα είναι αλλιώτικα τώρα. Τότε έκανες έτσι και σε γέμιζαν σφαίρες […] Ασφαλώς διατηρώ συμπάθεια προς την Αριστερά, αλλά ώρες ώρες το πνίγω αυτό το συναίσθημα, το καταπολεμώ, προσπαθώ να το σβήσω, να το αδρανοποιήσω, με κουράζει, έχει παλιώσει πια…»

Στο πλαίσιο

☞ Η Αθήνα, εκτιμώ, είναι μια από τις ανά τον κόσμο πολιτισμένες πρωτεύουσες, όπου μπορεί να διασχίσεις ολόκληρες περιοχές χωρίς να βρίσκεις πεζοδρόμια (κι αυτά που υπάρχουν να είναι φρακαρισμένα από οχήματα), οδούς και αριθμούς (που είναι έργο των δήμων). Και με κάθε είδος παραλογισμούς. Οπως αυτός ο σταθμός Αγία Παρασκευή του μετρό, που βγάζει αλλού – το πλησιέστερο, προς το Χαλάνδρι (δεν τον ήθελαν, λένε, στην πλατεία κάποιοι μαγαζάτορες, η εκκλησία, ο τότε δήμαρχος, μακαρίτης πλέον…).

☞ Τις σκέψεις αυτές μου προκάλεσε το νέο βιβλίο του Ανδρέα Χ. Ζούλα – πολιτικού συντάκτη, σχολιογράφου, αρθρογράφου, συν μεταφραστή, από το πρωτότυπο, πενήντα σωζόμενων έργων της αρχαίας δραματουργίας (μεταξύ των οποίων οι επτά τραγωδίες του Αισχύλου και οι επτά του Σοφοκλή), τα περισσότερα από τα οποία έχουν εκδοθεί και τα άλλα είναι έτοιμα προς έκδοση. Τίτλος του βιβλίου «Φερεκύδου και Εμπεδοκλέους» (εκδ. Κοράλλι).

☞ Να λοιπόν που υπάρχουν δρόμοι (εν προκειμένω στο Παγκράτι), προς τιμήν μάλιστα δύο εκ των λιγότερο γνωστών φιλοσόφων της αρχαιότητας (δόθηκαν προφανώς από διαβασμένη δημοτική αρχή), που, καθώς βλέπουμε και στο εξώφυλλο του βιβλίου του Ζούλα, συναντιούνται σε μια γωνία. Γλαφυρές και συγκινητικές μνήμες μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής. «Οχι μόνο για τις συνθήκες ζωής, που ήταν πολύ πιο “ανθρώπινη“ από την τωρινή», διαβάζω στο οπισθόφυλλο, «αλλά κυρίως και πρωτίστως για τις προοπτικές της ζωής μας. Στεναχώριες, ναι, ανέχεια και πολλές φορές και φτώχεια ανελέητη, ναι, αλλά μέσα από όλα αυτά και παρ’ όλα αυτά, υπήρχε προοπτική. Πού πήγε αυτή; Αλλά και πότε δεν ήταν έτσι;».

ΚΑΙ… Επί… Ξηρού ακμής.

____________________

*από: http://www.efsyn.gr/arthro/diokomenos-ston-topo-toy-endoxos-sta-xena

Έλληνες λαθρομετανάστες… “800 Έλληνες λαθρομετανάστες ζουν υπό χείριστους κανόνες υγιεινής…” (Ελληνικός Αστήρ του Σικάγου, 1909).

Δημοσίευμα της εφημερίδας Εμπρός 1929

Έγραφε χθες ο Γιάννης Χάρης: “Πόσα περιστατικά Ελλήνων λαθρομεταναστών δεν μας είναι γνωστά. Χιλιάδες άνθρωποι γυμνητεύουν, πεινούν περιφερομένοι εις τον Καναδάν ή την Αργεντινήν όπου έχουν αποσταλή πλανηθέντες παρά των πρακτόρων αυτών οι οποίοι εφρόντισαν να πείσουν τούτους ότι η Γη της Επαγγελίας είναι εκεί και ότι τα δολάρια τους αναμένουν εις τας προκυμαίας (εφημερίδα Εμπρός 1929)”.

“800 Έλληνες λαθρομετανάστες ζουν υπό χείριστους κανόνες υγιεινής…” (Ελληνικός Αστήρ του Σικάγου, 1909).

“Όλοι εμείς οι λαθραίοι βλέπουμε δύο εφιάλτες. Ο ένας είναι ότι θα πεθάνουμε στην Αμερική ξένοι και ανεπιθύμητοι , και ο άλλος είναι ότι θα μας πιάσει το Ιμιγρέσιο (Immigration Service) και θα μας στείλει πίσω στην Ελλάδα να πεθάνουμε εκεί (Κ.Γ. Σταυράκης, Στα βήματα του Οδυσσέα, εκδ. Πατάκη).

Ξανά και ξανά τα ίδια, όχι για τους Χρυσαυγίτες, αλλά για κατά τεκμήριο σοβαρές εφημερίδες που επιμένουν στα περί νόμιμων μεταναστών, που περνούσαν απ΄ το Έλλις Αϊλαντ…”.

Α.Π.

(εφημερίδα Εμπρός 1929)”

http://www.tharrosnews.gr/

Φωτογραφίες που τράβηξε έφηβος το 1950

 ΣΕ ΑΣΠΡΟ  // ΜΑΥΡΟ

Σήμερα όλοι είμαστε μαθητευόμενοι ή ακόμα και επαγγελματίες φωτογράφοι, έχοντας τα φίλτρα του Instagram να δίνουν στα καρέ μας το απαραίτητο καλλιτεχνικό touch.

Κι έτσι κανείς δεν νοιάζεται για τη δόμηση του κάδρου ή τη γωνία θέασης, θεωρώντας φυσικότατα πως το αρτιστίκ αποτέλεσμα είναι εξασφαλισμένο από το σέπια φιλτράκι του τρέχοντος προγράμματος επεξεργασίας εικόνας.

Επιδιώκοντας να ξαναθυμηθούμε το προφανές, ότι η φωτογραφία είναι πολλά περισσότερα από ένα αυτοματοποιημένο κλικ μπροστά σε ένα ωραίο θέμα δηλαδή, ας χαζέψουμε το εντυπωσιακότατο λεύκωμα του Ho Fan, ενός πιτσιρικά από τη Σαγκάη που έφτασε στο Χονγκ Κονγκ στη δεκαετία του 1950 και μαγεύτηκε από τους ανθρώπους και τον τρόπο της ζωής τους.

Σε μια εποχή που η φωτογραφία ήταν σχεδόν αποκλειστικά στουντιακή υπόθεση, ο έφηβος πήρε τη μηχανούλα του και βγήκε στους δρόμους παραδίδοντας διαχρονικά μαθήματα φωτογραφικής σύνθεσης. Αλλά και άπλετου ταλέντου…

Κατόπιν βέβαια έγινε ο Ho Fan, ένας από τους καλύτερους κινέζους φωτογράφους όλων των εποχών, αλλά ας είναι…

http://libertin.gr/

Είναι εφικτή η έγκαιρη διάγνωση της κατάθλιψης;

Kiki

· 

Μελέτη σχετικά με την κατάθλιψη και την διάγνωση της σε πρώιμα στάδια διεξήγαγε το πανεπιστήμιο του MIT και η ιατρική σχολή του Harvard. Στόχος των ερευνητών ήταν να ανακαλύψουν τρόπους αναγνώρισης ατόμων "υψηλού κινδύνου" ώστε να παρεμβαίνουν πριν την εκδήλωση συμπτωμάτων κατάθλιψης.

Είναι εφικτό;

Πράγματι, τα ευρήματα των επιστημόνων υποδεικνύουν πως και ενήλικες με κατάθλιψη και παιδιά υψηλού κινδύνου παρουσιάζουν τα ίδια μοτίβα στην δομή του εγκεφάλου τα οποία προϋπάρχουν της κατάθλιψης. Αυτό έχει ως συνέπεια αυτά τα μοτίβα να οδηγούν στην εκδήλωση της διαταραχής.

Ολόκληρη η έρευνα: http://smarturl.it/mit-study

Στο εστιατόριο που τρών τα συνεργεία, Νίκος Ξυδάκης

Ο φόρος της τάξης περίπου του 85% σε ένα πακέτο 20 τσιγάρων σπρώχνουν το κόσμο στα λαθραία τσιγάρα

Αποκαλυπτικά στοιχεία για το λαθρεμπόριο τσιγάρων στην Ελλάδα

Περισσότερα από τέσσερα δισεκατομμύρια παράνομα τσιγάρα πωλούνται στην Ελλάδα κάθε χρόνο, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε πρόσφατα η εταιρεία Παπαστράτος. Όπως υπολογίζει το Bloomberg, βάσει του φόρου της τάξης περίπου του 85% σε ένα πακέτο 20 τσιγάρων, ο δασμός και μόνο θα μπορούσε να αποφέρει 670 εκατ. ευρώ σε ετήσια έσοδα. Το ποσό αυτό είναι μεγαλύτερο από την αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές που πυροδότησε το πρόσφατο κύμα διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας.

Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής έχει σταθεί πηγή τριβής μεταξύ Ελλάδας και πιστωτών από το 2010, όταν η Αθήνα υπέγραψε το πρώτο πακέτο διάσωσης με τη στήριξη της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Στην περιοχή γύρω από το ελληνικό κοινοβούλιο μέχρι και την Ομόνοια, τα παράνομα τσιγάρα πωλούνται για 12 ευρώ η κούτα. Κάποια από αυτά φαίνεται πως έρχονται από την Κίνα, άλλα από την Αίγυπτο και το Πακιστάν, ενώ φτάνουν στην Ελλάδα μέσω θαλάσσης και «πλοίων φαντασμάτων». Επιπλέον, κάποιοι τοπικοί καλλιεργητές καπνού πωλούν χύμα αφορολόγητα φύλλα καπνού, απευθείας στους καταναλωτές ακόμη και μέσω διαδικτύου, για 25 ευρώ το κιλό σύμφωνα με μία διαφήμιση.

Η Ελλάδα καταγράφει από τα μεγαλύτερα ποσοστά καπνιζόντων στον κόσμο. Σύμφωνα με τον Κώστα Αθανασάκη, ερευνητή στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, το κάπνισμα στην Ελλάδα κοστίζει πάνω από τρία δισ. ευρώ το χρόνο, ποσό που μεταφράζεται από νοσοκομειακή θεραπεία μέχρι χαμένες εργατοώρες. Αν και τα τσιγάρα στην Ελλάδα είναι από τα φθηνότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πάνω από το 20% των τσιγάρων είναι απομιμήσεις ή αφορολόγητα, τονίζει σχετική μελέτη.

Όπως αναφέρει το Bloomberg, οι ίδιες πρακτικές ακολουθούνται και στο αλκοόλ και τα καύσιμα. Περίπου 24 εκατ. λίτρα αφορολόγητου τσίπουρου καταναλώνονται ετησίως στη χώρα, το οποίο αντιστοιχεί σε μια ετήσια απώλεια τουλάχιστον 200 εκατ. ευρώ σε φόρους. Πάνω από 200 εκατ. ευρώ χάνονται κάθε χρόνο και από το παράνομο εμπόριο καυσίμων, σύμφωνα με το Σύνδεσμο Εταιριών Εμπορίας Πετρελαιοειδών Ελλάδος (ΣΕΕΠΕ). Τέλος, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες τζογάρουν χρησιμοποιώντας μη πιστοποιημένες εταιρίες, κυρίως μέσω του διαδικτύου.

Η αναχαίτιση του παράνομου εμπορίου σε καθημερινά προϊόντα όπως τα τσιγάρα και τα καύσιμα θα έπρεπε να ήταν απλή, αλλά οι πολιτικές που περιβάλλουν το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκες, ανέφερε ο Ηλίας Λέκκος, οικονομολόγος στην Tράπεζα Πειραιώς. «Το γεγονός πως μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας επωφελούνται από τη φοροδιαφυγή καθιστά τρομερά δύσκολη τη λήψη αυστηρών μέτρων», πρόσθεσε.

Πηγή www.euro2day.gr

Με ταχύτητα φωτός η εκλογική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ

Του Γ. Γ.

Η γελοιογραφία που παραθέτουμε είναι απ΄ το σημερινό «Πριν» και η εκτίμηση του σκιτσογράφου Βασίλη Παπαγεωργίου ότι η εκλογική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ συντελείται με ταχύτητα φωτός ισχύει απολύτως. Το ομολογούν άλλωστε και οι ίδιοι. 

Ο υποψήφιος βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος Στέλιος Ελληνιάδης υπολογίζει σε κείμενο του ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει την μισή δύναμη απ’ αυτή που έλαβε στις τελευταίες εκλογές, ενώ άλλο δημοσίευμα μας πληροφορεί ότι η ομάδα ανάλυσης που λειτουργεί για το Μαξίμου και στην οποία μετέχουν ο γνωστός Ηλίας Νικολακόπουλος, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Κώστας Πουλάκης κ.ά. εκτιμάει ότι «Αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, τον Ιούνιο θα είμαστε στο 15%».

Δεν θα μπορούσε ο Α. Τσίπρας να αποφύγει την τύχη που είχαν όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί. Και όπως όλα δείχνουν ο Τσίπρας θα παίξει το τελευταίο του χαρτί που είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου –προς το αναλογικότερο- ώστε να έχει παρουσία στο πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί, επιδιώκοντας να αποφύγει την πολιτική ανυπαρξία απ’ τα 42 του χρόνια. 

Την βρόμικη όμως δουλειά που του ανέθεσαν τα ντόπια και ξένα αφεντικά του την έχει κάνει.

_________________

Από giorgis , Κυριακή, 7 Φεβρουαρίου 2016